Rouwen jongens anders dan meisjes?

Het antwoord op deze vraag is ja. Natuurlijk is dat ook wel een beetje een gemakkelijk antwoord. Het is niet zo dat wanneer een jongen iemand verloren is, je precies zult weten hoe hij reageert, alleen omdat hij een jongen is. Hetzelfde geldt voor meisjes. Iedereen reageert op zijn of haar eigen manier, en het is aan ons volwassenen, om te kijken naar wat een kind van ons nodig heeft.  Toch is het goed om ook te kijken naar verschillende manieren van rouwen, omdat dat het gemakkelijker maakt om te herkennen wanneer bepaald gedrag een uiting van rouw is en om daar goed mee om te gaan.

Jongens en meisjes communiceren anders

Over het algemeen lijkt het zo te zijn dat meisjes meer behoefte hebben aan praten dan jongens. Meisjes zijn op jonge leeftijd al beter in praten dan jongens. Ze kennen meer woorden, en groeien op met het idee dat het goed is om te vertellen wat ze dwars zit. Meisjes leren van hun omgeving dat je in een crisissituatie dingen samen oplost. Ze leren dat ze bij anderen terecht kunnen met hun verdriet en dat ze dat mogen uiten.

Jongens leren van hun omgeving dat je als man je eigen boontjes moet kunnen doppen.  Mannen communiceren meer met hun lichaam en minder met woorden. Jongens onder elkaar communiceren door de competitie met elkaar aan te gaan (voetballen) en hun krachten te meten. Ze hebben een tomeloze energie die eruit moet. Ze leren dat ze pijn moeten verduren en niet moeten piepen. Hoe beter je dat kan, hoe hoger je positie in de groep.

Vaak zijn vrouwen degenen die de zorg voor anderen op zich nemen. Wanneer je als vrouw een meisje begeleidt dat iemand verloren is, komen jullie manieren van daarmee omgaan waarschijnlijk voor een groot deel overeen. Je kunt een kind troosten en samen bespreken wat het kind dwars zit. Wanneer een vrouw een jongen begeleidt is er een groter verschil tussen de twee manieren waarop ze met de pijn van rouw omgaan. Een jongen moet vaak echt leren hoe hij zijn gevoelens onder woorden brengt. En hij heeft misschien sowieso minder behoefte om te vertellen over waar hij mee zit, maar meer om iets actiefs te doen of alleen maar samen te zijn.

Tips voor het begeleiden van jongens die rouwen

In de begeleiding van een jongens (of meisjes die niet graag praten) zou je daarom een aantal specifieke dingen kunnen proberen:

Het is vaak beter om niet rechtstreeks te vragen naar emoties, maar om te kijken of jullie kunnen ontdekken waar emoties in het lichaam zitten. Vaak kunnen jongens wel voelen waar in hun lichaam boosheid of verdriet zit, en er zo uiting aan geven.

Soms lukt praten beter wanneer je iets anders doet, zoals de afwas of een autorit. Je hoeft elkaar dan niet aan te kijken en kunt rustig nadenken over wat je wil zeggen.

Het helpt ook vaak om te luisteren in plaats van te praten. Zo kun je kinderen uitleggen hoe rouw in elkaar zit of wat een overlijden met jou zelf doet. Hier kunnen ze veel van leren, en op die manier ook met hun eigen rouw bezig zijn.

Sta kinderen die niet willen praten ook toe om afleiding te zoeken, of om iets actiefs te gaan doen. Dwing ze niet om iets te doen dat ze niet willen of kunnen doen.

Je kunt toch plek voor rouw maken door kleine ritueeltjes te verzinnen waardoor degene die overleden is geëerd wordt en er altijd een beetje bij blijft. Deze kun je doen zonder woorden.

Het is belangrijk om kinderen die het moeilijk vinden om te praten daar niet over te veroordelen. Niet iedereen kan dat. Het werkt veel beter om het kind uit te nodigen om iets te delen en het te prijzen wanneer dat lukt.