Clichés ontmaskerd: praten helpt

In deze serie blogposts over clichés rondom rouw en verdriet, het eerste cliché: ‘praten helpt om je verdriet te verwerken‘. Valt dit cliché te ontmaskeren of niet?

Sowieso ben ik erg benieuwd naar hoe jullie hier over denken en wat jullie ervaringen met dit cliché zijn. Ik zou het dus heel erg waarderen als jullie willen reageren op deze blogpost of op het Facebook bericht. En dan kan het natuurlijk zijn dat jullie het niet eens zijn met wat ik geschreven heb, en dat is prima, dan leer ik iets van jullie! Dus voel je vrij om mee te brainstormen!

Maar goed, waar of niet dus. Dat praten helpt wanneer je iets of iemand verloren hebt. Volgens mij is het goede antwoord hier: het hangt er vanaf. Tja, zo is het wel makkelijk antwoord geven denk je misschien, maar ik zal uitleggen waar ik dan denk dat het van af hangt.

1) de persoon

2) hoe groot en allesomvattend je ‘helpt’ opvat.

Allereerst dus: de persoon. Ik denk dat voor veel mensen praten (over iets dat je verdriet doet of iets dat je verloren hebt) beter is dan niet praten. Dus over het algemeen denk ik dat het cliché klopt. Maar er zijn ook mensen die niks kunnen met praten. Mensen die bijvoorbeeld hun ellende eruit moeten fietsen, klussen of denken. Mensen die alleen maar dicht klappen als ze moeten praten. Meestal zijn dit mannen (maar soms ook gewoon vrouwen, dus ik zal niet te veel generaliseren) . Ik denk dat het voor deze mensen belangrijk is om niet gedwongen worden te praten, maar om ze wel de ruimte en mogelijkheid geven om dat te doen. En om niet te hard te oordelen over dat niet praten. Verdriet verwerken kan namelijk op een heleboel verschillende manieren!

Ten tweede: bedoel je met ‘praten helpt’ dat het DE oplossing is bij verlies, of dat het een van de oplossingen is? In dat eerste geval denk ik dat het cliché te ver gaat. Iemand die rouwt en verdriet heeft komt daar niet doorheen door alleen maar erover te praten. Je zult meer dingen moeten doen of bereiken dan er alleen goede gesprekken over te voeren. Praten kan soms ertoe leiden dat mensen geen stappen zetten, emoties niet echt toelaten en blijven hangen in hun verdriet. Terwijl DOEN (opruimen om de chaos in je hoofd aan te pakken, er op uit gaan om in de natuur te zijn, sporten om je lijf weer op orde te krijgen) soms net zo broodnodig is.

Dus: conclusie: ja, praten helpt. Maar niet voor iedereen, en niet altijd. Ben jij iets verloren en ben je daar zeer verdrietig over, dan gun ik je zowel mensen om je heen die een luisterend oor voor je hebben, die dingen met je doen en die praktisch voor je zorgen. Maar het blijft evenzo belangrijk om dingen niet op te kroppen, en te delen met anderen, daarvan krijg je je emoties en gedachten beter op een rijtje en dat is behulpzaam.

Wat vinden jullie? slaat mijn analyse ergens op?